„Rozwijanie odporności psychicznej młodzieży w ośrodku resocjalizacyjnym” cz.2

            Badacze od lat zadają sobie pytania co pomaga dzieciom i młodzieży przeżyć najtrudniejsze i traumatyzujące doświadczenia? Zdrowo rozwijać się pomimo okropnych przeżyć? Zjawisko to w psychologii nazywa się „resilience” - co
w języku polskim można tłumaczyć jako odporność psychiczna. Wydaje się, że odporność jest stałą cechą, którą się ma lub nie - nic bardziej błędnego. Odporność psychiczna jest dynamicznym procesem pokonywania przeciwności losów, walką, którą dzieci toczą w swoim życiu, robieniem swojego mimo kłód rzucanych pod nogi. Osoby takie wbrew „zdrowemu rozsądkowi” rozwijają się, uczą nowych umiejętności, kierują się ku lepszemu korzystając przy tym ze wsparcia dobrych
i mądrych dorosłych. Po przejściu najgorszego stwierdzamy, że „pociechy zaadoptowały się do stresującej sytuacji” i nie mają przy tym niepokojących zachowań, objawów wymagających leczenia. Pozostają sobą, uczą się, rozwiązują problemy, są otwarte w kontaktach.

            Psychologowie badając ten fenomen wyróżnili szereg tzw. CZYNNIKÓW CHRONIĄCYCH czyli zestawów takich cech, działań, kompetencji, które neutralizują toksyczne działanie stresu na osobowość dzieci i młodzieży. To one właśnie pomagają wszystkim budować odporność psychiczną. Wymienimy te najważniejsze, które są podstawą oddziaływań wychowawczych, terapeutyczno-profilaktycznych podejmowanych w ośrodku:

• pozytywne cechy temperamentu, które umożliwiają nawiązanie więzi z opiekunami,
• dobre funkcjonowanie intelektualne, umiejętności rozwiązywania problemów, skuteczne strategie regulowania emocji
  i zachowań, pozytywny obraz własnej osoby, optymizm, wiara w przyszłość, poczucie sensu życia, religia,
• wykorzystanie talentów, zdolności, cech cenionych społecznie np. poczucia humoru,
• styl opieki rodziców, który sprzyja wzmocnieniu samooceny dzieci np. jasne oczekiwania, wypełnianie obowiązków względem dzieci, zaangażowanie w sprawy dziecka, dbanie o dobre relacje rodzeństwa,
• kontakt z wspierającymi dziecko osobami innymi niż rodzice np. dziadkowie, nauczyciele lub inne osoby, które pomagają dzieciom rozwijać wiarę we własne siły i możliwości,
• otrzymanie „drugiej szansy” która daje młodym ludziom możliwość podążania nową drogą.

            Praca z młodzieżą w ośrodku resocjalizacyjnym nie jest efektywna bez rodziców, którzy są dla nas szczególnie ważni. Zależy nam na wspólnym zaangażowaniu w realizację pomocy chłopcom, ponieważ pobyt w ośrodku jest dla nich „drugą szansą”. Jest to okazja na pogodzenie się z koniecznością realizowania obowiązku szkolnego, rozwijania swoich zdolności
i potencjału intelektualnego. Wszyscy uczymy asertywnego wyrażania siebie, budowania dobrych relacji, radzenia sobie
z emocjami i pomagamy rozwiązywać trudności. Staramy się, aby każdy wychowanek odniósł sukces, ponieważ tylko wtedy rozwijają się skrzydła i wiara w lepsze jutro. Dbamy też o to, by nasza młodzież znała sens życia, otwierała się i rozmawiała z dorosłymi o tym co radosne i o tym co trudne. Jednak najważniejszą ideą jest to, że obowiązki oraz ograniczenia pomagają  uczyć się na błędach po to, by stawać lepszymi, mądrzejszymi i odporniejszymi ludźmi.

Bibliografia u autorki artykułu.